خورشید بقیع

خورشید بقیع

شب بود و هوا بارانی.

باری از نان به دوش می‏کشید. روی به سوی سایه‏ بان و گذر «بنی ‏ساعده».

حاضر نبود آن بار سنگین را به «مُعلّی» بسپارد، که در پی او می‏رفت.

معلّی می‏گوید: با هم به «ظلّه‏ ی بنی‏ ساعده» رفتیم. گروهی در آن جا خفته بودند، امام صادق علیه السلام شروع کرد به گذاشتن یکی دو گرده نان، زیر پوشش هر یک از آنان که در خواب بودند. نان‏ها را آهسته می‏ گذاشت و رد می‏شد، تا رسید به نفر آخر و سرانجام باز گشتیم.

این، نمونه‏ ای از سرکشی آن پیشوا، به تهیدستانِ بی‏نوایی بود که بسترشان خاک بود و لحافشان، آسمان. و در جامعه‏ ی رفاه‏ طلب آن روز، از یادها می‏رفتند، اما امام شیعیان، از آنان غافل نبود.

ابوجعفر خثعمی نقل می‏کند:

امام صادق علیه‏ السلام کیسه‏ ی پولی به من داد و فرمود: این را به فلان شخص از بنی‏ هاشم برسان، ولی به او نگو که من دادم!

پیش آن مرد رفتم و کیسه‏ ی پول را به او دادم.

گفت: خداوند، فرستنده ‏ی این پول را جزای خیر دهد، همواره هر از چند گاهی مبلغی برایمان می ‏فرستد و تا سال آینده با آن زندگی می ‏کنیم.

ولی جعفربن محمد (منظورش امام صادق علیه ‏السلام بود) با آن که اموال زیادی در اختیار دارد، حتی یک درهم به ما نمی‏ دهد و احسان نمی‏ کند!...

این درسِ اخلاص را کجا می ‏توان آموخت؟

جز در مکتب عترت و امام صادق علیه‏ السلام، که بی‏ نام و نشان، امداد کند و حتی برای اصلاح دیدگاه آن شخص هم که می‏ پندارد امام به فکرش نیست، اقدامی نکند!... چه روح‏های با عظمتی!

لحظاتِ واپسینِ حیاتِ امام است.

در آستانه ‏ی کوچ به ملکوت و جدایی از دنیا و بستگان، همه‏ ی فرزندان و خویشاوندان را نزد خویش فرا می‏خواند. گویا وصیّتی دارد. آخرین سفارش امام چیست؟

وقتی، همه‏ ی چشم‏ها و گوش‏ها به لب‏های مبارک اوست، این جمله از زبانش شنیده می‏شود:

شفاعت ما، هرگز به کسی که نماز را سبک بشمارد، نمی ‏رسد!

این، آخرین وصیت مردی است که صاحبِ مذهب ما و حجّتِ الهی بر انسان‏هاست.

 «گویم ز امام صادق این طرفه حدیث

تا شیعه‏ ی او به لوح دل بنگارد

 فرمود که بر شفاعت ما نرسد

هر کس که نماز را سبک بشمارد»

و این سخنِ پیشوایی است که خود، «نماز مجسّم» و «تبلور عبودیّیت» است.

با این «وصیت»، چگونه رفتار می‏کنیم؟!...

منبع : «رواق روشنى»، قم، انتشارات نصر، ص 81 ـ 84

جواد محدثی