خورشید بقیع

خورشید بقیع

شب بود و هوا بارانی.

باری از نان به دوش می‏کشید. روی به سوی سایه‏ بان و گذر «بنی ‏ساعده».

حاضر نبود آن بار سنگین را به «مُعلّی» بسپارد، که در پی او می‏رفت.

معلّی می‏گوید: با هم به «ظلّه‏ ی بنی‏ ساعده» رفتیم. گروهی در آن جا خفته بودند، امام صادق علیه السلام شروع کرد به گذاشتن یکی دو گرده نان، زیر پوشش هر یک از آنان که در خواب بودند. نان‏ها را آهسته می‏ گذاشت و رد می‏شد، تا رسید به نفر آخر و سرانجام باز گشتیم.

این، نمونه‏ ای از سرکشی آن پیشوا، به تهیدستانِ بی‏نوایی بود که بسترشان خاک بود و لحافشان، آسمان. و در جامعه‏ ی رفاه‏ طلب آن روز، از یادها می‏رفتند، اما امام شیعیان، از آنان غافل نبود.